ΓΑΡΟΣ

Σάλτσα που παρασκευάζεται από μικρά ψάρια, εντόσθια ψαριών, λάδι και λεμόνι

Οι αρχαίοι είχαν το δικό τους "κέτσαπ" ή τέλος πάντων τη δική τους "σος" που χρησιμοποιούνταν ευρύτατα και στο Βυζάντιο. Μικρά ψαράκια, κατά προτίμηση γαύρος, σαρδέλα, μαρίδα κ.λπ. έμεναν μέσα σε βάζα με θαλασσινό νερό αρκετές ημέρες. Κατόπιν, αυτό το παρασκεύασμα, που σήμερα δεν το θεωρούμε και τόσο ορεκτικό αλλά τότε ήταν λαχταριστό, χρησιμοποιούνταν για να παίρνουν γεύση τα διάφορα φαγητά. Ενδεχομένως έβαζαν και μπαχαρικά ή κρασί. Το όνομα του παρασκευάσματος είναι γάρος.

ΓΑΡΟΣ

Ένα περίφημο σκεύασμα , σπάνιο άρτυμα και ακριβός μεζές, ήταν ο περίφημος γάρος ή γαρίτσι κατά την Βυζαντινή εποχή.

« Ο γάρος ή το γάρον ή λικουάμεν ή αβδώμιον, αποτελούσε την κατ εξοχήν σάλτσα ή περίχυμα των Βυζαντινών.

Ήταν γνωστό απο την ύστερη αρχαιότητα, χρησιμοποιείται ακόμη ευρύτερα κατά τους Βυζαντινούς χρόνους.

Πρόκειται για παρασκεύασμα με βάση τα εντόσθια των ψαριών ή και ολόκληρα μικρά ψάρια (αθερίνες, λεπτές τρίγλιες) ή και μεγάλα (σκουμπριά, σαβρίδια).

Αφού τα τοποθετούσαν σε σκεύος με άφθονο αλάτι, και κατα περίπτωση και ρίγανη, τα σκέπαζαν και τα άφηναν στον ήλιο για δυό, τρείς μήνες, ανακατεύποντάς τα συχνά.

Το παχύρευστο υγρό που πέρνανε μετά απο το σούρωμα ήταν ο γάρος που αραιωνόταν με νερό (υδρόγαρος) κρασί (οινόγαρος) ξύδι (οξύγαρος) και λάδι (ελαιόγαρος ή γαρέλαιον).

Στα βυζαντινά χρόνια υπήρχε το γαράριον ή γαρερόν, δοχείο που περιείχε τον γάρο με τον οποίο περίχυναν τα διάφορα φαγητά »